thatsme

KPHB ఎలైట్ బేకరి దగ్గరికి వచ్చేసరికి నల్ల మబ్బు ముసుగు లో నుండి సూర్యుడు కనిపించీ కనిపించకుండా ఉన్నాడు.
సమయం నాలుగున్నర అవుతున్నా చీకటి బాగానే కమ్ముకుంది ...
ఎక్కడో దూరంగా ఒక మెరుపు...
ఒక నాలుగు సేకన్ల వ్యవధి లో ఒక ఉరుము........
" 1324 మీటర్లు..."
మస్తాన్ ఏదో కాల్యుకులేట్ చేస్తున్నట్టు అన్నాడు....
నేను ఏమిటన్నట్టు సైగ చేసా....
"మెరుపు వచ్చిన దూరం" అంటూ నవ్వాడు మస్తాన్ ....
వీడు మారడు అన్నట్టు నితిన్ తలాడించాడు....
రెడ్డి చికెన్ సెంటర్ దగ్గరికి వచ్చేసరికి చినుకులు మొదలయ్యాయి ...
చేతిలో ఉన్నా పుస్తకాలని తలపై అడ్డు పెట్టుకుంటూ మస్తాన్ వాళ్ల బిల్డింగ్ కి చేరుకున్నాం.
ఫస్ట్ ఇయర్ తర్వాత మస్తాన్ , నితిన్ , రంజిత్, జీవి ఈ రూం కి మారారు...
రెండు బెడ్రూమ్స్ మరియు ఒక చిన్న కిచెన్ తో గొప్పగా కాకపోయినా , ఫస్ట్ ఇయర్ లో ఉన్న ఇల్లు కంటే బావుంది..
డోర్ నాక్ చెయ్యగానే రంజిత్ తలుపు ఓపెన్ చేసి మళ్లీ తన రీడింగ్ చైర్ మీద వాలిపోయాడు ...
జీవి యదావిధి గా ఎలేక్ట్రికాల్ టెక్నాలజీ పుస్తకం తొ ఏదొ కుస్తీ పడుతున్నాడు...
ఒక ఇరవై నిముషాలు గడిచింది.....
"అసలు ఏందీ వీడు??" తల పట్టుకుంటూ బ్లాకు ప్యాడ్ మిల్ల్మన్ అండ్ హల్కియాస్ బుక్ మీద ముప్పై రెండో సారి మస్తాన్ తన చికాకు ని వెలిబుచ్చాడు....
ఫస్ట్ ఇయర్ అయ్యి నాలుగు నెలలు అయినా మస్తాన్ కి రోజుకు కనీసం ముప్పై సార్లైనా మిల్ల్మన్ ని తిట్టుకోనిదే పొద్దు కుంగదు..:)
దిక్కులు దద్దరిల్లేలా తూరుపు వైపు నుండి మరో ఉరుము రూం లో ఉన్న అందరి ద్రుష్టి డోర్ వైపుకి మరల్చింది ....
ఆకాశం నుండి భూమికి ఏదో సందేశాలు పంపిస్తున్నట్టు వర్షం మాక్కూడా ఎందుకో చాలా అందంగా కనిపిస్తోంది ఆరోజు....
అంతలో మస్తాన్ వాళ్ల బిల్డింగ్ కి కొద్ది దూరంలో మరొక టెర్రెస్ మీద ఒక అమ్మాయి...
కాదు కాదు..
ఇద్దరు అమ్మాయిలు ....
సుమారు పదిహేడు లెదా పద్దెనిమిది వసంతాల అచ్చ తెలుగు అమ్మాయిలు....
ఇందులో వింత ఏముంది అని అడగకండి....
పైనుండి కురుస్తున్న వానకి సహజంగా స్పందించే నెమళ్ళ లాగా...
గాలికి కదిలే చిగురాకుల సవ్వడికి బెదిరే జింక పిల్లల లాగా...
తొలకరి వానకి నిండిన పిల్ల వాగు ప్రవాహం లా....
అవధుల్లేని ఆనందం తో...
నాగరికత బంధాల మధ్య ఇన్నేళ్ళుగా తమలో ఇరుక్కుని ఉన్నా స్వేఛ్ఛా విహంగాన్ని విశాలమైన ఆకసమంతా మీదే అంటూ వదులుతున్నట్టుగా ...
నర్తిస్తున్నారు...
అలుపు లేకుండా..
బిడియం భయం వంటి మానవీయ భావాలకి అతీతంగా ...
రూపులేని రేపటి గురించి ఆలోచించకుండా...
తిరిగిరాని నిన్నటి గురించి బాధలేకుండా ...
నిష్కల్మషంగా..నిర్మొహమాటంగా ...
చినుకుల సంగీతానికి లయబద్ధంగా నర్తిస్తున్నారు...
ఆ సమయం లో మాకు నిన్న జరిగిన మిడ్ టర్మ్ ఎగ్జాం కని రేపు సబ్మిట్ చెయ్యాల్సిన అసైన్మెంట్స్ కాని ...
ఏమి గుర్తుకురావడం లేదు...
అలా ఎంత సేపు చూసామో మాకే తెలియలేదు...
ప్రతి మంచి విషయానికి ఒక అంతం ఉంటుంది అనే నానుడి గుర్తు చేస్తున్నట్టు వర్షం తగ్గుముఖం పట్టింది.....
కాని ఆ ఇద్దరమ్మాయిలు, ఆకలి తీరని అతిథుల్లాగా మరో జల్లుకై వేచిచూస్తున్నారు....
నిజానికి మేము కూడా మరో జల్లుకోసం వేచిచూసాం అనాలేమో!!!

It was a cloudy saturday evening in Sunnyvale, California.
Srini was relentlessly browsing through the Television Channels for the umpteenth time, but with no success ,to find a watchable show. Raj kept trying to keep the boredom out, by talking to his friends, over the phone.

I was aimlessly surfing through the Indian websites,and suddenly came across the review of the recently released Bollywood flick "Om Shanti Om". Most sites rated that it was watchable. If not for the rather dull mood, we wouldn't have decided to go for a movie. We quickly booked the tickets for the earliest show available,unfortunately, it was a 10'o Clock show for us. It really did not mattered for us as such, anyway, afterall it was saturday night.

In no time, it was 8:30PM and we started in Srini's car from Sunnyvale, in order not to end up seeing the movie from one of those front seats. The plan was to quickly grab a Pizza from a local Pizzeria and take the print out of the online tickets from my Office. It started drizzling slightly and on the way to our office, we stopped at the Pizza-Hut on the El-Camino Real. As we are about to enter the Pizza-hut, we noticed this wonderfully lit, new restaurent called "Dosa Place" managing to entice us to change our option from Pizza to Dosa. After a round of a few good South-Indian delicacies, we came out satisfied. It was 9:15 PM and it took 10 more minutes to get the print-out for the tickets. The drizzle transformed into a rain,by the time we took the 880. Even going at 60mph, it was 9:45 by the time we reach the NAZ8 theatre in Fremont.

Srini hurried and parked the car, Raj and I got ourselves of the car and scampered towards the theatre entrance while Srini took the print-out to the counter, only to find that .............................
.....................................
the ticket was booked for the Sunday and not Saturday..........:(

గమనిక: ఇది కేవలం నా జ్ఞాపకం కి బ్లాగు రూపం మాత్రమె. ఇందులో ట్విస్ట్ లు ఎక్స్పెక్ట్ చెయ్యకండి :)
"కి కి కి కి...""కి కి కి కి..""కి కి కి కి" అంటూ అసేండింగ్ పిచ్ లో ఒర్పాట్ గడియారం మోగడం ప్రారంభించింది ."ఒరేయ్ రవి లెగరా టైం పావు తక్కువ అయిదు అయ్యింది..బస్ మిస్ అవుతుంది మళ్లీ.." రెండు దుప్పట్ల లోనుండి కూడా లోకేష్ వాయిస్ స్పష్టంగా వినిపిస్తుంది .."ఒక్క ఐదు నిముషాలు తర్వాత లేస్తా లేన్తాక్"(నేను లోకేష్ ని అలాగె పిలిస్తా అనమాట ..) అంటూ బద్దకంగా చెప్పాను..కాని వెంటనే 272 మిస్ అయితే మళ్లీ ఎంత ప్రాబ్లం అవుతుందో అనుకుని అయిష్టంగానే లేచాను. తొందరగా మొహం కడుక్కుని బ్రష్ చేసి కెమిస్ట్రీ, ఫిజిక్స్ బుక్లెట్స్ పట్టుకుని బయలుదేరాను..జనవరి చలి అప్పుడప్పుడే మొదలవుతుంది అనుకుంటా, నేను వేసుకున్న కాటన్ చొక్కా చలి ని పెద్దగా ఆపడం లేదు.. ..వీధి చివర గోపీ మిల్క్ బూత్ ముందు స్వరాజ్ మజ్డా నుండి పాల కార్తన్స్ లో దింపడం పూర్తయినట్టు ఉంది , అంటే, ఆ రోజు 272 మిస్ అయినట్టే అనమాటఅని మనసులో అనుకుంటూ కొంచెం త్వరగా నడవటం స్టార్ట్ చేశాను..ఒక 100 మీటర్ల దూరం నుండి చూస్తుండగానే 272 ఒక 5 సెకన్ల లో బస్ స్టాప్ లో ఆగి వెళ్ళిపోయింది..
బస్ స్టాప్ లో ఒక ముగ్గురు మనుషులు మినహా అంట ఖాళీ గా ఉంది .బహుశా అమీర్పేట్ వైపు వెళ్ళే వాళ్లు అనుకుంటా...272 వెళ్ళాక ఒక 10 మినుట్స్ లో 230A అన్నసంగతి కొంచెం టెన్షన్ తగ్గించింది . గాలి కొంచెం ఎక్కువవ్వటం స్టార్ట్ అయ్యింది....అనుకున్నట్టే ఒక 10 మినిట్స్ లో 230a రానే వచ్చింది. లాస్ట్ సీట్స్ ఉండే ఏరియా లో అంతా కూరగాయలతో నిండి ఉంది..ఒక మూలలో ఖాళీ సీట్ కనిపించింది..లాస్ట్ సీట్ కావడం వల్ల చలి మరీ ఎక్కువగా ఉంది..అప్పటిదాకా ఆ సీట్ ఖాళీ గా ఉన్నా, నా ముందే నిల్చుని ఉన్నా వ్యక్తి యెన్దుకు ఆ సీట్ లో కూర్చోలేదో అప్పుడు అర్ధం అయ్యింది నాకు..:)సండే తెల్లవారి సమయం కాబట్టీ, డ్రైవర్ ఎక్కడ కుదిరితే అక్కడ 55 KMPH కి తగ్గకుండా తీసుకువేళ్తున్నాడు...ఇంకో గంటన్నర లో జరిగే వీక్లీ ఎగ్జాం కోసం ఏమైనా రివిజన్ అవుతుందేమో అని వెంట తెచ్చుకున్న బుక్-లెట్స్ ఓపెన్ చేశాను..కని పెద్ద ఇంట్రస్టు రావడం లేదు..కైనమటిక్స్ లో ఎగ్జాం అన్నమాట...పెద్ద కష్టం ఏమి కాకపోఇన, ఫోర్ములాలు అవీ బట్టి పట్టడం నాకు కొంచెం చిరాకు...ఇలాంటి ఆలోచనల మధ్య సికింద్రాబాద్ రానే వచ్చింది ...దూరంగా బర్కత్పుర డిపో కి చెందిన ఆర్టీసి బస్సు సికింద్రాబాద్ రైల్వే స్టేషన్ ముందు నుండి బయలుదేరడం కనిపించింది ...ఎంత తక్కువ అనుకున్నా, నేను ఉన్న బస్సు కి ఆ బస్సుకి కనీసం 200 మీటర్ల దూరం ఉంది....సాధారణంగా రద్ది గా ఉండే స్టేషన్ ట్రాఫిక్, ఆదివారం ప్రోదున్న కావడం వల్ల ఖాళీ గానే ఉన్నాయి..ఈ లెక్కన నేను డైరెక్ట్ గా ఆ బస్సు ఉన్నా వైపు కి వెళ్తే, ఆ స్పీడ్ లో బస్ ని క్యాచ్ చెయ్యడం జరగని పని .....రైల్వే స్టేషన్ ఘంట స్తంభం ఆల్రెడీ 6:10 అని టైం చూపిన్స్తునది, అంటే ఈ బస్సు మిస్ ఐతే, ఎగ్జాం కి లేట్ అవ్వడం ఖాయం..అదే టైం లో చిన్నప్పుడు చదువుకున్న ప్యతోగోరాస్ తియోరం గుర్తొచ్చింది...వెంటనే, మనోహర్ థియేటర్ పక్క సందు లోనుండి రేతి ఫైల్ బస్ స్టాండ్ కి కలిపే షార్ట్ కట్ లో పరుగందుకున్నాను..ఎంత పొద్దున్న టైం అయినా , ఆ రూట్ లో మినిముం కొంత ట్రాఫిక్ ఉంటుంది అన్నా నిజం ఒక్కటే బస్సు అందుతుంది అనే నమ్మకం ఇచ్చింది... ఆతర్వాత బస్సులు లేవా? అని అడిగితే నా దగ్గర సమాధానం లేదు...బహుసా ఆ వయసు లో చాలేన్జేస్ అంటే సహజంగానే ఉండే ఇష్ఠం అనుకుంటా....దారి మధ్య మధ్య లో బస్సు నాకంటే ఎలా కాదనుకున్న 100 మీటర్ల దూరం మెయిన్టేన్ చేస్తుంది...రేతి ఫెయిల్ బస్ స్టాప్ దగ్గర రైట్ టర్న్ తీసుకోడానికి బస్ స్లో అవ్వడం ఖాయం...అనుకున్నట్టే స్లో అయ్యింది కూడా...నేను వేగం పెంచా .....గుండె వేగం ఒంట్లో వేడి పెంచి చలి మాయం చేసింది... ఇప్పుడు బస్సు నాకు చెయ్యి చాపితే టచ్ అయ్యే అంటే దగ్గర్లో ఉంది..డ్రైవర్ కి రేర్ వ్యూ అద్దమ్ లో నేను పరుగెత్తడం కనిపిస్తూనే ఉండొచ్చు...అలా కనిపిస్తే మాత్రం నాకు బస్సు దొరికె చాన్సేస్ తక్కువ అవుతాయి...అదేంటో మరి, హైదరాబాద్ బస్సు డ్రైవర్స్ కి బస్ చేసర్స్ అంటే ఒక రకమైన కసి ..ఈసారి ఇంకొంచెం వేగం పెంచాను...చేతికి ఫుట్-బోర్డు పక్కన ఉండే రాడ్డు దొరికింది....ఆ సమయం lo బస్సు నన్ను లాగడం నా కాళ్ళు గాలిలో తెలిపోడంనాకు స్పష్టంగా తెలుస్తున్నాయి...పట్టు విడవకూడదని ఒకపక్క మనసు చెబుతుంది...., ఇంతకు ముందు పడిన దెబ్బలు మాత్రం వదిలేయ్యు అని చెబుతున్నాయి....భయం గెలిచింది...ఆ సమయం లో బస్సు లోనుండి కండక్టర్ ఏమన్నాడో తెలియడానికి మీకు పెద్ద జనరల్ నాలెడ్జ్ అవసరం లేదు...నేను ఆల్మోస్ట్ చిలకల్గుడా బస్ స్టాప్ వరకు వచ్చేసన్న సంగత పక్కనే ఉన్నా సికింద్రాబాద్ రైల్వే స్టేషన్ బ్యాక్ సైడ్ ఎంట్రన్స్ చూస్తే అర్ధం అయ్యింది...నా గుండె వేగం గమనిస్తే బస్సు వేగం ఎంత ఉంటుందే కాలికు లేట్ చెయ్యొచ్చు.. వెనక్కు తిరిగీ చూసేసరికి 2J రానే వచ్చింది..ఆ బస్సు బస్ స్టాప్ లోకి చేరేలోపల నేను బస్ స్టాప్ కి చేరుకోవాలి ఊపిరి కొంచెం కుదుట పడేలోపే మల్లి పరుగందుకున్నాను...ఈసారి నేనే గెలిచాను... ర్త్క్ క్రాస్ రోడ్ దగ్గరికి వచ్చే సరికి నేను ఉన్నా బస్సు 1K ని ఓవర్ టేక్ చేసింది ..క్రాస్ రోడ్ లో దిగి ఆ బస్సు క్యాచ్ చేసి నారాయణ గూడ లో దిగి గబా గబా టిఫిన్ చేసి స్పెక్ట్రా చేరుకునే సరికి ఒక పావు గంట లేట్ అయ్యింది ...
Inka undi..